Ποιοι είμαστε

Αθήνα, Greece
Το Generation 2.0 for Rights, Equality & Diversity (Generation 2.0 RED) είναι μια οργάνωση νέων μεταναστευτικής και ελληνικής καταγωγής. Μια οργάνωση η οποία αντιπροσωπεύει τη Νέα Γενιά Ελλήνων Πολιτών, άτομα δηλαδή με διαφορετικές καταγωγές που γεννήθηκαν ή/και μεγάλωσαν στην Ελλάδα. Το Generation 2.0 RED συνδυάζει την κοινωνική δράση με την έρευνα, με στόχο την προώθηση των δικαιωμάτων, της ισότητας και της ετερότητας και την καταπολέμηση του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και των διακρίσεων. Ως οργάνωση διαθέτουμε εμπειρία στην κοινωνική δράση, στη κοινωνιολογική και νομική έρευνα, στη διαχείριση προγραμμάτων και στη διοργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων. Συμμετέχουμε και συνεργαζόμαστε με τα μεγαλύτερα δίκτυα ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Ελλάδας και της Ευρώπης. Το Generation 2.0 RED επιθυμεί να συνεισφέρει στην ενδυνάμωση της Νέας Γενιάς Ελλήνων Πολιτών και στην δημιουργία μιας πιο ανοιχτής και πολυπολιτισμικής ελληνικής κοινωνίας, κάτι που αποδεικνύεται και από την ίδια τη σύνθεση της οργάνωσης.

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

generation 2.0 X-mas Fundraiser Party!!

To generation 2.0, την Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου στις 22:30 σας καλεί σε ένα Χριστουγεννιάτικο πάρτυ στο Bios, Πειραιώς 84  για να ευχαριστήσει όλους όσους έχουν στηρίξει την καμπάνια Ithageneia, αλλά και για να καλέσουμε όλους τους πολίτες να συμμετέχουν ενεργά στον αγώνα για το δικαίωμα της ιθαγένειας.

Το Χριστουγεννιάτικο πάρτυ είναι η καλύτερη αφορμή να βρεθούμε στο Bios, να χορέψουμε και να απολαύσουμε ζωντανά επί σκηνής τους:

Mc Yinka & Lady Faye
Unique
Golden Stone
DJ Robin

Σας περιμένουμε!

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Στο χώρο θα υπάρχει έκθεση φωτογραφίας του φωτογράφου Χάρη Σαββίδη, ο οποίος δώρισε τα έργα του στο generation 2.0 ως κίνηση υποστήριξης.



Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Τι σημαίνει για ένα παιδί γεννημένο και μεγαλωμένο στην Ελλάδα να μην έχει πρόσβαση στην ελληνική ιθαγένεια;

Τι σημαίνει για ένα παιδί γεννημένο και μεγαλωμένο στην Ελλάδα να μην έχει πρόσβαση στην ελληνική ιθαγένεια;
  •       Δεν έχει πιστοποιητικό γέννησης. Πιστοποιητικό γέννησης «δικαιούνται» μόνο τα   παιδιά των Ελλήνων πολιτών.
  •     Δεν μπορεί να ταξιδέψει ελεύθερα εκτός Ελλάδας. Για να ταξιδέψει εκτός Ελλάδας χρειάζεται άδεια παραμονής σε ισχύ (ή αλλιώς sticker). Τα περισσότερα παιδιά είναι με βεβαίωση (έχουν καταθέσει τα δικαιολογητικά και περιμένουν να εκδοθεί η άδεια τους). Συνήθως όμως η άδεια παραμονής τους βγαίνει αφού έχει ήδη λήξει.
  •   Δεν μπορεί να σπουδάσει εύκολα εκτός Ελλάδας στις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ. Θεωρείται πολίτης τρίτης χώρας οπότε πέρα από τη φοιτητική visa που χρειάζεται, σε κάποιες Ευρωπαϊκές πρέπει να πληρώσει τριπλά δίδακτρα.
  •    Δεν μπορεί να ζήσει και να εργαστεί ελεύθερα στις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ. Θεωρείται πολίτης τρίτης χώρας οπότε χρειάζεται άδεια παραμονής και εργασίας για να ζήσει και να εργαστεί νόμιμα.
  •            Δεν έχει πλήρη πρόσβαση στην αγορά εργασίας. Για τη άσκηση ορισμένων επαγγελμάτων, η ελληνική ιθαγένεια θεωρείται προϋπόθεση. Ειδικότερα, για να δώσει κάποιος εξετάσεις στο Δικηγορικό Σύλλογο έτσι ώστε να μπορέσει να πάρει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, να δώσει ΑΣΕΠ, να δουλέψει στο δημόσιο (υπηρεσίες, σχολεία, νοσοκομεία) ή να μπει σε ορισμένες στρατιωτικές σχολές, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχει την ελληνική ιθαγένεια.
  •    Δεν έχει πολιτικά δικαιώματα. Δεν έχει το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι σε τοπικές και εθνικές εκλογές και ευρωεκλογές.
  •    Το επίσημο έγγραφο που αποδεικνύει την ταυτότητα του είναι το διαβατήριο. Δεν έχει το δικαίωμα να βγάλει ελληνική ταυτότητα γιατί επισήμως θεωρείται πολίτης τρίτης χώρας.
  •    Χρειάζεται άδεια παραμονής για να ζει νόμιμα στη χώρα που γεννήθηκε και μεγάλωσε.
Τα παραπάνω ισχύουν για τα παιδιά τα οποία δεν έχουν πρόσβαση στην ελληνική ιθαγένεια άλλα έχουν πρόσβαση στην ιθαγένεια της χώρας καταγωγής των γονιών τους. Υπάρχει μια μερίδα παιδιών όμως που για διάφορους λόγους δεν έχουν πρόσβαση σε καμία ιθαγένεια, είναι δηλαδή ανιθαγενείς. Αυτά τα παιδιά, πέρα από τα παραπάνω, έχουν να αντιμετωπίσουν ακόμα περισσότερα και πιο σοβαρά προβλήματα.


Τι σημαίνει να είναι κάποιος ανιθαγενής?

  •       Δεν αναγνωρίζεται επίσημα ως πολίτης καμίας χώρας. Επισήμως τα άτομα αυτά δεν υπάρχουν αφού δεν είναι γραμμένα σε κανένα δημοτολόγιο πουθενά στον κόσμο.
  •   Δεν έχει κανένα επίσημο έγγραφο που να αποδεικνύει την ταυτότητα του. Δεν μπορεί να βγάλει ούτε ταυτότητα ούτε διαβατήριο. Τι σημαίνει αυτό;

·        Δεν μπορεί να βγάλει ΑΦΜ, να εργαστεί νόμιμα και να ασφαλιστεί
·        Δεν μπορεί να έχει περιουσία στο όνομα του
·        Δεν μπορεί να νοικιάσει σπίτι
·        Δεν μπορεί να ανοίξει λογαριασμό σε τράπεζα
·        Δεν μπορεί να βγάλει δίπλωμα αυτοκινήτου
·        Δεν μπορεί να σπουδάσει
·        Δεν μπορεί να παντρευτεί
·        Δεν μπορεί να ταξιδέψει στο εξωτερικό (ούτε στο εσωτερικό με αεροπλάνο)
·        Δεν μπορεί να κάνει καμία συνδιαλλαγή με το δημόσιο
·        Δεν μπορεί να βγάλει άδεια παραμονής


Σύμφωνα με τη Χάρτα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στην ιθαγένεια. Στην Ελλάδα, ο νόμος προβλέπει ότι στα γεννημένα στην Ελλάδα και αποδεδειγμένα ανιθαγενή άτομα χορηγείται η ελληνική ιθαγένεια. Ο νόμος αυτός δεν εφαρμόζεται.

generation 2.0

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

generation 2.0 - Ημέρα δράσεων στα πλαίσια της AGORA/ 4th Athens biennale

Στα πλαίσια της 4ης Biennale της Αθήνας, το generation 2.0 σε συνεργασία με το School UP, διοργανώνει την Κυριακή 20 Οκτωβρίου, με τη συμμετοχή ομάδων, καλλιτεχνών, ακαδημαϊκών, επαγγελματιών και ακτιβιστών για τα ανθρώπινα δικαιώματα, μια μέρα πολύμορφων δράσεων, συζητήσεων, εργαστηρίων αλλά και φαγητού και μουσικής από συγκροτήματα παιδιών 2ης γενιάς.

Αναλυτικά το πρόγραμμα έχει ως εξής:

12:00-13:00:  Παρουσίαση του generation 2.0 και της καμπάνιας ithageneia

13:30-14:30:  Εκπαίδευση πάνω στα Ανθρώπινα Δικαιώματα, εργαστήριο, από το generation 2.0 και το School UP

15:00-15:30:  Βιωματικό παιχνίδι πάνω στα Ανθρώπινα Δικαιώματα, εργαστήριο, από το generation 2.0 και το School UP (Μηχανοστάσιο)

14:30-16:00:  Μουσική από συγκροτήματα παιδιών 2ης γενιάς

16:00-17:45:  Στρογγυλό τραπέζι με θέμα «Το δικαίωμα στην Ιθαγένεια: η προβληματική της 2ης γενιάς»

Συμμετέχουν οι:  Tina Palivos  (ανθρωπολόγος), Νίκος Odubitan (Generation 2.0), Ανδρέας Τάκης (ακαδημαϊκός), Χρήστος Ηλιάδης (Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου), Γρηγόρης Τσιούκας (Συνήγορος του Πολίτη), Ανδριάνα Μαρδάκη (δικηγόρος και μέλος του ΕΝΑR).

18:00-20:00: AGORA – ΚΥΚΛΟΣ “ Ανθρώπινα Δικαιώματα”
Στη συζήτηση θα συμμετέχουν οι : Γιατροί του Κόσμου, Διεθνής Αμνηστεία, Διεθνής Διαφάνεια, Color Youth, Σχεδία, Δρόμοι Ζωής, Ζωντανή Βιβλιοθήκη, generation 2.0, School UP.

20:30-22:00: Μουσική από συγκροτήματα παιδιών 2ης γενιάς

Οι δράσεις θα λάβουν χώρα στο Παλιό Χρηματιστήριο Αθηνών, Σοφοκλέους 8-10

Θα ήταν ιδιαίτερη χαρά για εμάς να παρευρεθείτε στην εκδήλωση μας και να συμμετάσχετε στις δράσεις μας! 



Τρίτη 13 Αυγούστου 2013

Samaras’ theater: conditional citizenship



 A critical stand

Last June, Samaras was proudly showing off his generosity. Although Giannis Adetokounbo was already granted citizenship behind the scenes, Samaras saw his chance for a classical political trick. While surrounded by cameras, Samaras pretended to give Giannis his desired citizenship from his hands personally. Meanwhile, he extensively complimented Giannis for his extraordinary basketball performances, a sport so popular throughout Greece. Samaras emphasized how proud Greeks should be to have this new citizen in their middle and how others’ seeking citizenship can take an example from Giannis’ formidable behavior. With an orthodox icon in his hand, Giannis could leave the building. We can do nothing more than being happy for Giannis, who now is enabled to pursue his ambitions and dreams. Or can we? I think we can and should go beyond being happy for Giannis and thankful towards Samaras. Beside the fact that we should realize the fakeness of this act, we should try to make sense of what all this is about. We should not recoil to criticize this theatrical performance, but instead try to grasp the underlying contradictions in the ND approach to citizenship, revealed by this ridiculous media circus.



A Talent-Stepladder

Before going deeper into the debate, let me be clear first: Giannis does deserve a Greek passport, there is no doubt about that. Moreover, I am incredibly happy that his dreams now can be realized and that his parents can be very proud. My aim is not to put in question anything related to his recently acquired citizenship. My aim is to challenge you to think beyond the theatre and reflect upon the problematic and paradoxical performance of Samaras, his emphasis on Giannis’ indisputable behavior and extraordinary sportive performances on the basis of which Giannis, according to Samaras, ‘deserved’ his citizenship. The problem lies exactly in this conditionality. It namely assumes that citizenship is something accessible only for those who are talented. This immediately raises the question what kind of talents would suffice the requirements for citizenship? And do or should we than appreciate particular talents over others? Which one should be linked to citizenship? Every child is blessed with a unique combination of qualities, so how should we categorize and value these? The irony comes in when we apply the same question to people without arbitrary access to citizenship: do they hold talents that are linked to their legal status? No, certainly not. Bottom line is, that children of migrant origin often are granted citizenship when they contribute to society in a way that is noticed and considered desirable by a wider public. Sports is the most well-known example.

An unpopular consequence of own standards

We should not be silent and pleased by Samaras’ apparent ‘generosity’, but open our eyes to the contradictions underneath his symbolism. Instead of viewing his actions towards Giannis as friendly (as the pictures in the new papers presumed) we should try to translate Samaras’ message about citizenship and see that he preferably and actively promotes it as a tool for inclusion while in reality it is applied as a tool for exclusion. Samaras confirms the ideas that so many people hold about citizenship: that it should be something conditional. Of prime importance are the conditions such as a good understanding of the language, absence of illegality, no criminal record and a good (working) ethos. Preferably, the person should know the history of the host country and apply the ethical values of society. It is often assumed that there is a common consensus about all these conditions in host society while they are still subject of heated debates, proving that there are different ideas about to what extent the conditions should be met. So, the conditions themselves would certainly deserve deeper inquiry as well. By all means, we can conclude that the existence of a conditional idea about  citizenship, makes it a powerful tool of exclusion: those who do not meet the requirements, are denied rights and participation in society. It defends the country from undesired individuals who can threaten national security or mess up imagined cohesion. Besides from the simplistic application of these conditions, there is a striking inconsistency in Greece. On the basis of these requirements, most second generation migrants should be granted citizenship immediately. Obviously, given the fact that they are exposed to Greek language, history, culture and values throughout their lives, they automatically fulfill the conditions that so many people link to citizenship. True, due to the endless bureaucratic procedures some have experienced a period in limbo, but this often happened beyond the scope of their responsibility. It thus seems as if the current government considers itself trapped in it own standards: granting all the 200.000 children citizenship would be a very unpopular measure, certainly given the countries’ sensitivity towards questions of belonging now it faces its worst economic decline since WWII. Samaras thus needed another requirement that would facilitate exclusion and please multiple stakeholders at the same time.

An attempt to please the public

The case of Giannis painfully offered him the perfect mask. Knowing that the media would broadly report about this topic (given both the heated debate surrounding citizenship and the popularity of basketball) Samaras falsely utilized this perfect case to send two important messages. Firstly, he wanted to clarify ‘we are not racists’, meaning ‘we are aware of the problems and positively navigating towards a solution’. This message was meant to please the first stakeholders: the fathers and mothers of children who face enormous problems because they are denied citizenship. They were offered ‘hope’ and asked to be patient again. Seriously, we are sympathetic and trying! The second message was ‘we should be careful who to grant citizenship to’. Indeed, we can grant Giannis this, because of his extraordinary talents that might come in useful; someone who we can be proud of to be called ‘Greek’. Moreover, he can be an example for all the others who are seeking citizenship. And this is exactly the core of the problem: not every child of migrant parents is a talented basketball player. By just adding this subtle condition, Samaras turned citizenship in a tool of exclusion. The combination of these two messages are deceptive and fallacious. It intents to appease different stakeholders in the debate and therewith salve the difficulties involved. Desperate parents and children of migrant origin are asked to be optimistic, because ‘the impossible appeared to be possible’. Simultaneously, Samaras satisfies that very segment of Greek society which now is so sensitive to issues of citizenship and belonging by saying: don’t worry, only those like Giannis acquire citizenship from my hands.

A continuation of the battle

Obviously, thanking Samaras for his generosity will not help the other 200.000 children waiting in limbo. Those children experience the exact same obstacles as Giannis previously did: they are obstructed in chasing their dream, let alone live a normal life. Fortunately, Giannis can serve as inspiration and hope to them, a feelings necessary in order to be reluctant for a continuation of the battle. This stamina is needed in the frustrating Greek context if we want to achieve what Samaras actually tries to impede: accessible citizenship for every child born from migrant parents, instead of conditional citizenship with unrealistic and blurred standards. Regardless of their talents, their potential contribution to Greek society or whatever condition that might be added in the future, these children should be recognized as human beings in their own rights, worth dignity and respect. I want to thank Giannis for unchaining this dialogue, I hope it will fiercely continue. All the best in the NBA!!

Joan van Geel, Generation 2.0 member

Κυριακή 21 Ιουλίου 2013

Συλλογή Υπογραφών (Petition) για το δικαίωμα στην ιθαγένεια για τη 2η γενιά.

Περίπου 200.000 παιδιά είναι γεννημένα και μεγαλωμένα στην Ελλάδα από μετανάστες γονείς. Τα παιδιά αυτά είναι παιδιά χωρίς πατρίδα από τη στιγμή που δεν αναγνωρίζονται επίσημα από το ελληνικό κράτος το οποίο τους αρνείται την ιθαγένεια. Το γεγονός αυτό έχει ως συνέπεια την περιθωριοποίηση τους όχι μόνο γιατί δεν έχουν πρόσβαση σε δικαιώματα, αλλά κυρίως γιατί τους αρνείται την αίσθηση του ανήκειν στην ελληνική κοινωνία.
Το Generation 2.0 είναι μια συλλογικότητα την οποία απαρτίζουν νέοι μεταναστευτικής αλλά και ελληνικής καταγωγής. Στηρίζουμε ο ένας τον άλλο πιστεύοντας ότι όλοι μας, ανεξάρτητα από το που κατάγονται οι γονείς μας έχουμε το δικαίωμα να είμαστε πολίτες της χώρας στην οποία γεννηθήκαμε και/ή μεγαλώσαμε.

Διεκδικούμε για το δικαίωμα να είμαστε πολίτες της χώρας στην οποία γεννηθήκαμε και/ή μεγαλώσαμε.

Μαζεύουμε υπογραφές για να δημοσιοποιήσουμε το θέμα στην Ευρώπη και να πιέσουμε την Ελληνική Κυβέρνηση να εξασφαλίσει την πρόσβαση στην ιθαγένεια για όλα τα παιδιά που έχουν γεννηθεί ή/και μεγαλώσει στην Ελλάδα.


Generation 2.0



In Greece, up to 200.000 children and young adults born to immigrant parents are left “stateless”, considered and treated as “aliens” with no official documentation and no rights at all. Those children, born or raised in Greece, within the European Union, have no access to a formal citizenship, providing them with the basic means to get a sense of belonging and build a life filled with rights and duties like regular people.
We are Generation 2.0, a collective of young people of both migrant and Greek background standing up for one another and our common belief that all of us, no matter where we trace our origin, have the right to become citizens of the country we were either born and/or raised.

We stand up for our right to be all equal citizens of the country we were born and raised.

Sign the petition to challenge Europe and the Greek Government for access on citizenship to all children born and/or raised in Greece.



Generation 2.0

Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου

                              ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

   Η ελληνική ιθαγένεια, το NBA και η εθνική υποκρισία

Η διεθνής αθλητική διάκριση την οποία κατέκτησε με την αξία και τον κόπο του ο δεκαοκτάχρονος Έλληνας καλαθοσφαιριστής αποτέλεσε εύλογη αφορμή για πανηγυρισμούς. Ακόμη μια ένδειξη προκοπής του ελληνικού αθλητισμού, συγκινεί όσους έχουν μάθει να καμαρώνουν όποτε βλέπουν την ελληνική σημαία σε άξια χέρια. Μαζί τους όμως θα πανηγυρίσουν υποκριτικά και κάποιοι που, αν δεν ήξεραν ποιός είναι ο Γιάννης Αντετοκούμπο, δεν θα ανέχονταν την παρουσία του στη δουλειά τους, στην ομάδα τους, στο λεωφορείο ή στο παγκάκι τους. Όπως ακριβώς δεν την ανέχονται σε άλλα παιδιά που δεν συμβαίνει να έχουν το ύψος και το ταλέντο του νεαρού Αντετοκούμπο. Πανηγυρίζουν και αυτοί που αν ο Γιάννης δεν ήταν ταλαντούχος μπασκετμπολίστας δεν θα θεωρούσαν ποτέ ότι αξίζει να γίνει Έλληνας.

Γεννημένος εδώ από αλλοδαπούς μετανάστες και έχοντας γνωρίσει την Ελλάδα ως μοναδική πραγματική πατρίδα, ο Γιάννης πληρούσε αναμφίβολα τις προϋποθέσεις για κτήση ιθαγένειας με βάση το νόμο 3838/2010. Πριν, όμως, προφτάσει να ολοκληρώσει τις σχετικές διαδικασίες, η σύντομη νομοθετική άνοιξη της ελληνικής ιθαγένειας είχε ήδη λήξει άδοξα.

Και να που ξαφνικά έκανε το θαύμα της η βιοτεχνία εξαιρετικών, επιλεκτικών και αδιαφανών πολιτογραφήσεων, γνήσιο τέκνο των πιο σκοτεινών περιόδων της ελληνικής ιστορίας. Σε ανακοίνωσή του της 9ης Μαΐου 2013, το πρακτορείο που εκπροσωπεί τον αθλητή έθεσε το θέμα στη σωστή του βάση: «Ευχαριστούμε την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Εσωτερικών και βέβαια την Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης που βοήθησε να προχωρήσει η διαδικασία». Οι άλλοι, χιλιάδες άλλοι γεννημένοι και σπουδασμένοι στην Ελλάδα, ας περιμένουν! Αυτοί δεν αξίζουν να είναι συμπατριώτες.

Η ελληνική κοινωνία, που δέχθηκε και ενσωμάτωσε τους γονείς του Γιάννη, που τον σπούδασε και τον διαμόρφωσε αθλητικά, έχει κάθε λόγο να τον καμαρώνει. Αντίθετα, η ελληνική πολιτεία έχει έναν ακόμη λόγο να ντρέπεται. Ο δε Πρωθυπουργός, μέγας πολέμιος του ν.3838, υποδέχεται και τον Αντετοκούμπο στο Μέγαρο Μαξίμου για να τον συγχαρεί. Αφού στέρησε από όλα τα παιδιά σαν τον Αντετοκούμπο την ελληνική ιθαγένεια, τώρα επιχαίρει για το πρώτο ελληνικό draft στο NBA… Έχει όρια η υποκρισία;

ΥΓ. Προς τους αρμόδιους Υπουργούς, κ.κ. Στυλιανίδη & Αθανασίου και τον Πρωθυπουργό της Ελληνικής Δημοκρατίας, κ. Σαμαρά.

Αξιότιμοι κύριοι,

Θα μπορούσατε τουλάχιστον να είστε συνεπείς στις επανειλημμένα εκφρασμένες αντιλήψεις σας και να μην πολιτογραφούσατε τον (πολλά υποσχόμενο) Έλληνα μπασκετμπολίστα. Διότι κατά βάθος βέβαια, είναι σίγουρο πως ούτε αυτόν τον θεωρείτε Έλληνα. Εμείς πάντως τον θεωρούμε, όχι επειδή παίζει καλό μπάσκετ, αλλά επειδή νιώθει ότι μπορεί να μοιράζεται το μέλλον του μαζί μας.

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Πως αντιλαμβάνεται η Κυβέρνηση την έννοια της ένταξης σύμφωνα με την Εθνική Στρατηγική για την Ενταξη των υπηκόων τρίτων χωρών του 2013.


Τον Απρίλιο του 2013 δημοσιεύθηκε στο Υπουργείο Εσωτερικών η Εθνική Στρατηγική για την ένταξη των πολιτών τρίτων χωρών η οποία αντικατέστησε στην ουσία την Εθνική Στρατηγική του 2011. Διαβάζοντας κανείς τις δυο Στρατηγικές αντιλαμβάνεται αμέσως την εντελώς διαφορετική αντίληψη και αντιμετώπιση της έννοιας της ένταξης σε θεσμικό επίπεδο.


 «Η ένταξη είναι μια δυναμική, αμφίδρομη διαδικασία αμοιβαίας προσαρμογής τόσο των μεταναστών όσο και των πολιτών των κρατών-μελών».[1]  Την έννοια της ένταξης όπως ορίζεται από την Κοινή Βασική Αρχή 1 της Ευρωπαϊκής Ένωσης υιοθετεί η Εθνική Στρατηγική του 2011 τονίζοντας τη σημασία  «του καθεστώτος ασφάλειας της παραμονής των νομίμων αλλοδαπών, της συμμετοχή στα κοινά μέσω του δικαιώματος του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι , της πολιτογράφησης και της κτήσης της ελληνικής ιθαγένειας για τη ‘δεύτερη γενιά’».[2] 

Αντιθέτως, η Εθνική Στρατηγική του 2013 ορίζει την ένταξη «ως μια κατάσταση όπου διαφορετικές εθνικές ομάδες διατηρούν τη μοναδικότητα τους και τα όρια της ομάδας στην οποία ανήκουν αλλά ταυτόχρονα συμμετέχουν εξίσου με τους γηγενείς σε βασικές διαδικασίες παραγωγής, διανομής αγαθών και υπηρεσιών και διοίκησης». [3]

Η ένταξη είναι μια διαδικασία στην οποία ο ρόλος του Κράτους είναι ζωτικής σημασίας. Βασικοί πυλώνες της δομικής ένταξης είναι η πρόσβαση στην αγορά εργασίας και η πρόσβαση στην εκπαίδευση με βασικό στόχο τη δυνατότητα εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας. Δυστυχώς, η ‘ανανεωμένη’ Εθνική Στρατηγική για την ένταξη των υπηκόων τρίτων χωρών του 2013 μόνο από αυτή την λογική δεν διέπεται. Χωρίς να υπαρχουν δομές που να υποστηρίζουν την εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας, το κράτος τη θεωρεί προαπαιτούμενη για την απόκτηση της επι μακρόν άδειας παραμονής αλλα και της ελληνικής ιθαγένειας. Επιπλέον, η πρόσβαση στην αγορά εργασίας είναι περιορισμένη οχι μόνο για τους ίδιους τους μετανάστες αλλά και για τα παιδιά τους τα οποία ενώ εχουν τελειώσει ελληνικά σχολεία και πανεπιστήμια δεν μπορούν να ενταχθούν με τους ίδιους όρους με τους συνομηλίκους τους αφου κριτήριο για πληθώρα επαγγελμάτων αποτελεί η κατοχή της ελληνικής ιθαγένειας.

Πως μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για ένταξη όταν η απόκτηση και η διατήρηση της άδειας παραμονής για την πρώτη γενιά ειναι προβληματική, οι δομές υποστήριξης ανύπαρκτες και η πρόσβαση σε δικαιώματα και αγορά εργασίας περιορισμένη; Πως μπορούμε να μιλάμε για ένταξη όσον αφορά τα παιδιά των μεταναστών γεννημένα και μεγαλωμένα στην Ελλαδα από τη στιγμή που αντιμετωπίζονται σα πολίτες δευτερης κατηγορίας από την ίδια τους τη χώρα; Η προσβαση στην ιθαγένεια τη στιγμή που μιλάμε είναι ανύπαρκτη από τη στιγμή που συγκεκριμένες  διατάξεις του Νόμου 3838 κρίθηκαν αντισυνταγματικές.

Δυστυχώς όταν η Κυβέρνηση αντιμετωπίζει τα παιδιά των μεταναστών που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ελλάδα ώς μετανάστες και ώς ‘άλλους’ δε χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία για κατανοήσει κανείς τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τους γονείς τους και τους μετανάστες γενικότερα. Η λογική αυτή μόνο την ένταξη δεν προάγει, αντιθέτως εντείνει τον κοινωνικό αποκλεισμό, την ξενοφοβία και το στιγματισμό δημιουργώντας κοινωνικές ανισότητες και βάζοντας σε κίνδυνο την κοινωνική συνοχή. Καμία κοινωνία δεν ωφελήθηκε ποτέ αποκλείοντας τμήματα του πληθυσμού από την πρόσβαση σε δικαιώματα. Η Εθνική Στρατηγική για την Ενταξη του 2013 κινείται στην αντίθετη λογική από αυτή του 2011 κάνοντας ιδιαίτερα εμφανή τον κοινωνικό συντηριτισμό από τον οποίο διέπεται βάζοντας μας σε σκέψεις για το πως αντιλαμβάνονται έννοιες όπως, ‘ενταξη’, ‘αφομοίωση’, ίθαγένεια’, ‘δικαιώματα’, ‘πολίτης’ κ.α.  Η ένταξη των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία πέρα από τη δομική πλευρά της έχει και την κοινωνικο-πολιτισμική. Η κοινωνικοπολιτισμική ένταξη όμως δεν μπορεί να προυπάρχει της δομικής όπως πολλάκις έχει δηλώσει ο πρώην Υφιπουργός Εσωτερικών κ. Αθανασίου υιοθετώντας τη λογική της «ιθαγένειας ως επιβράβευση», αλλά πρέπει να συμβαδίζει με τη δομική για να είναι επιτευχθεί η ομαλή και επιτυχής ένταξη των μεταναστών και των παιδιών τους.

Η ένταξη είναι μια μακροχρόνια, συνεχής και δυναμική διαδικασία η οποία δεν επιτυγχάνεται από τη μια μερα στην άλλη. Το κράτος οφείλει να έχει μια σταθερή και συνεχόμενη Εθνική Στρατηγική ένταξης η οποία να μην αλλάζει άρδην κάθε φορά που μετακινείται Υπουργός ή εκλέγεται άλλη Κυβέρνηση. Χρειάζονται δομές, σωστή νομοθεσία που να εφαρμόζεται, λιγότερη γρφειοκρατία και περισσότερη διαφάνεια. Οι μετανάστες και τα παιδιά τους αποτελούν πηγή πλούτου για την Ελλάδα και όσο πιο γρήγορα το Κράτος τους αντιληφθεί ώς συμμάχους και όχι ως αντιπάλους τόσο το καλύτερό για την ελληνική κοινωνία.

Generation 2.0




[1] Council of the European Union (2005), Common Framework for Integration: Common Basic Principles for Immigrant Integration Policy in the European Union, COM (2005) 389.
[2] Εθνική Στρατηγική για την Ένταξη 2011, σ.13
[3] Εθνική Στρατηγική για την Ένταξη 2013, σ.17