Ποιοι είμαστε

Αθήνα, Greece
Το Generation 2.0 for Rights, Equality & Diversity (Generation 2.0 RED) είναι μια οργάνωση νέων μεταναστευτικής και ελληνικής καταγωγής. Μια οργάνωση η οποία αντιπροσωπεύει τη Νέα Γενιά Ελλήνων Πολιτών, άτομα δηλαδή με διαφορετικές καταγωγές που γεννήθηκαν ή/και μεγάλωσαν στην Ελλάδα. Το Generation 2.0 RED συνδυάζει την κοινωνική δράση με την έρευνα, με στόχο την προώθηση των δικαιωμάτων, της ισότητας και της ετερότητας και την καταπολέμηση του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και των διακρίσεων. Ως οργάνωση διαθέτουμε εμπειρία στην κοινωνική δράση, στη κοινωνιολογική και νομική έρευνα, στη διαχείριση προγραμμάτων και στη διοργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων. Συμμετέχουμε και συνεργαζόμαστε με τα μεγαλύτερα δίκτυα ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Ελλάδας και της Ευρώπης. Το Generation 2.0 RED επιθυμεί να συνεισφέρει στην ενδυνάμωση της Νέας Γενιάς Ελλήνων Πολιτών και στην δημιουργία μιας πιο ανοιχτής και πολυπολιτισμικής ελληνικής κοινωνίας, κάτι που αποδεικνύεται και από την ίδια τη σύνθεση της οργάνωσης.

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Θέλω να είμαι ότι επιλέξω



Οι γονείς μου ήρθαν τέλη δεκαετίας 70 από το Λάγκος  της Νιγηρίας στην Ελλάδα για σπουδές. Ο πατέρας μου σπούδασε Νομικά και η μητέρα μου Οικονομικά. Εγώ γεννήθηκα το 1981 στην Αθήνα. Μεγάλωσα και πήγα σχολείο στα Πατήσια. Οι γονείς μου έδιναν πολύ μεγάλη σημασία στο σχολείο. Ήθελαν οπωσδήποτε να πάω στο πανεπιστήμιο, να σπουδάσω, όπως σπούδασαν και αυτοί.

Παιδικά χρόνια ανέμελα. Όχι πως δεν υπήρχανε δυσκολίες αλλά οι γονείς μου ήτανε νέοι, είχανε έρθει για να σπουδάσουν, είχαν όρεξη να δουλέψουν και να δημιουργήσουν. Βέβαια τα δεδομένα σήμερα είναι άλλα, λίγοι Αφρικανοί έρχονται για σπουδές, οι περισσότεροι είναι οικονομικοί μετανάστες  ή πρόσφυγες, οπότε και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν είναι πολύ περισσότερες.

Στο σπίτι μιλάγαμε Yoruba, Αγγλικά και Ελληνικά. Μιλάω και τις τρεις γλώσσες το ίδιο άνετα, οι γονείς μου θεωρούσαν πολύ σημαντικό να ενταχθώ στην ελληνική κοινωνία αλλά ταυτόχρονα να μη χάσω την  επαφή με τις ρίζες μου. Έχω κουλτούρα και νοοτροπία ελληνική. Την ίδια στιγμή έχω κρατήσει στοιχεία από την κουλτούρα των γονιών μου. Αυτό με βοηθάει, δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, με φέρνει σε μια ισορροπία, συναισθηματικά και πνευματικά.

Πολλές φορές οι έννοιες ένταξη και αφομοίωση μπερδεύονται στο μυαλό του περισσότερου κόσμου. Αυτό είναι έκδηλο και στην επίσημη κρατική ρητορική, η οποία μπορεί να μιλάει για ένταξη αλλά στην ουσία ευνοεί την αφομοίωση. Για αυτό το λόγο κιόλας,  πολλά παιδιά μεταναστευτικής καταγωγής αφομοιώθηκαν, η πολιτισμική διαφορετικότητα φάνταζε εμπόδιο στην ένταξη τους στον κοινωνικό ιστό.

Στο δημοτικό, και πάντα στα πλαίσια του σχολείου, το χρώμα του δέρματος  μου δεν φαινόταν να επηρεάζει την καθημερινότητα μου. Στο Γυμνάσιο, ένιωσα για πρώτη φορά να κλονίζεται η ισορροπία που είχα μέσα μου. Ένα παιδί μεταναστευτικής καταγωγής, για να μπορέσει να γίνει αποδεκτό σε ένα καινούργιο σχολικό περιβάλλον, πολλές φορές αναγκάζεται να ‘αποδείξει’ πρώτα στον εαυτό του και μετά στους συμμαθητές του ότι είναι ‘ένας από αυτούς’. Είχα δύο συμμαθητές που δε μιλούσαν καλά ελληνικά αν και είχαν Έλληνες γονείς, τον Χρήστο, ο οποίος είχε γεννηθεί στην Αλβανία, και τον Gus (Κώστας), ο οποίος είχε γεννηθεί στην Αμερική. Και οι δύο ήρθαν στο σχολείο μας στο γυμνάσιο, όταν επέστρεψαν οικογενειακώς στην Ελλάδα. Ο Χρήστος ήταν για όλους ο Αλβανός και κανείς δεν ήθελε να κάνει παρέα μαζί του. Ο Gus όμως ήταν Αμερικάνος και όλοι ήθελαν να είναι φίλοι του. Και οι τρεις μας ήμασταν οι «διαφορετικοί», η διαφορετικότητα του καθενός μας όμως γινόταν αντιληπτή με διαφορετικό τρόπο, είτε ως ανωτερότητα, είτε ως κατωτερότητα.

Μια μέρα με σταμάτησαν στον δρόμο. Μου ζήτησαν τα χαρτιά. Δεν είχα. Όλοι οι φίλοι μου είχαν να δείξουν τις ταυτότητές τους. Εγώ τίποτα. Πήγα σπίτι αναστατωμένος. «Εγώ τι έχω να δείξω όταν μου ζητούν χαρτιά;» ρώτησα τους γονείς μου. Δεν ήξεραν τι να μου απαντήσουν. Το μόνο που μπορούσα να έχω επάνω μου ήταν η ληξιαρχική πράξη γέννησης, από το Μαιευτήριο «Αλεξάνδρα». Ήταν η ταυτότητά μου.

Στα 18 μου έπρεπε να βγάλω άδεια παραμονής. Χρειαζόμουν άδεια παραμονής για να βρίσκομαι νόμιμα στη χώρα που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα μπορούσα να ανήκω οπουδήποτε αλλού πέραν της ελληνικής κοινωνίας. Και ως μέλος της κοινωνίας αυτής αντιμετωπιζόμουν  τόσο από τους φίλους μου όσο και από τον ευρύτερο κοινωνικό μου περίγυρο. Και αυτή είναι η απάντηση που δίνω σε όλους όσους με ρωτάνε τι νιώθω.

Είναι αναφαίρετο δικαίωμα μου να είμαι πολίτης της χώρας που γεννήθηκα και μεγάλωσα, όπως είναι αναφαίρετο δικαίωμα μου να είμαι και Παναθηναϊκός, και ροκάς, και χορτοφάγος, και ότι άλλο εγώ επιλέγω. Όλοι μας έχουμε δικαίωμα στη διαφορετικότητα, γιατί, στην τελική, πόσοι από τα 10.8 εκατομμύρια που κατοικούν στην Ελλάδα σήμερα είναι ίδιοι μεταξύ τους;

Στην Ελλάδα, σήμερα, η διαφορετικότητα, πολιτισμική, θρησκευτική ή φυλετική (τόσο με την έννοια του φύλου όσο και της φυλής), εκλαμβάνεται από πολλούς ως κατωτερότητα. Και δεν χρειάζεται κάποιος να είναι ακροδεξιός ή ακόμα και δεξιός για να ενστερνίζεται τέτοιες απόψεις. Η καταδίκη της διαφορετικότητας υπάρχει σε όλα τα μήκη και τα εύρη της ελληνικής κοινωνίας συνειδητά, ασυνείδητα και υποσυνείδητα. Αν υπάρχει κάποιος λόγος που λαμβάνουν  χώρα όλα αυτά τα περιστατικά ωμής βίας, είναι η απραξία και η ανοχή που δείχνει το Κράτος σε όλα αυτά τα φαινόμενα, κατι που εκλαμβάνεται ως σιωπηλή συναίνεση από μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι σήμερα, εν έτη 2013, στοχοποιούνται μεικτά ζευγάρια, μεικτές οικογένειες, μεικτές παρέες. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι σήμερα, υπάρχουν παιδιά που τρώνε ξύλο στο σχολείο από τους συμμαθητές τους απλά επειδή είναι διαφορετικοί. Η ελληνική κοινωνία δεν έχει αντιδράσει ακόμα σε αυτά τα φαινόμενα, αλλά  πραγματικά, θέλω να πιστεύω ότι δε τα αποδέχεται.

Ο διαφορετικός σήμερα, γίνεται στόχος, στη δουλειά του, στο σχολείο, στο δρόμο. Γίνεται ο αποδιοπομπαίος τράγος όλων των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η κοινωνία στην Ελλάδα της Κρίσης. Μιας κρίσης που όπως αποδεικνύεται καθημερινά, δεν είναι μόνο οικονομική.


Του Νίκου Odubitan, μέλους του Generation 2.0

 *Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο www.unhcr.gr στις 18.02.2013



http://www.unhcr.gr/1againstracism/%CE%B8%CE%AD%CE%BB%CF%89-%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%B9-%CF%8C%CF%84%CE%B9-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CF%89/

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

Έλληνας ή Πολίτης; Το ΣτΕ, η «ελληνικότητα» και η 2η γενιά


Το ότι το ΣτΕ είχε κρίνει αντισυνταγματικό τον Νόμο 3838 το ξέραμε από το Νοέμβριο του ‘12. Το ότι η αντισυνταγματικότητα αυτή θα στηριζόταν στα επιχειρήματα που διάβασα στην απόφαση, δεν το περίμενα καθόλου. Πραγματικά πίστευα ότι η πλειοψηφία των Δικαστών θα ήταν σε θέση να διαχωρίσουν την έννοια του Λαού από την έννοια του Έθνους. Στο κάτω κάτω, ‘μορφωμένοι άνθρωποι είναι’, σκέφτηκα.  Αμ δε… Όχι μόνο ταύτισαν τις δυο έννοιες, αλλά στήριξαν πάνω σε αυτή τη λογική ολόκληρη την επιχειρηματολογία τους. 

Για άλλη μια φορά αποδείχτηκε περίτρανα  ότι δικαιώματα σε αυτή τη χώρα μπορούν να έχουν, μόνο όσοι είναι πάνω από όλα Έλληνες. Όχι πολίτες. Έλληνες. Και τι Έλληνες; Από αυτούς με το ξεχωριστό αίμα, τη μια και μοναδική κοινή καταγωγή,  που φυλάνε σαν κόρη οφθαλμού τα ήθη και τα έθιμα του ελληνικού πολιτισμού μη τυχόν και αλλοτριωθούν από τους ξένους εισβολείς. Πόσο εθνικιστικό παραλήρημα να αντέξει κανείς πια;

Και όχι μόνο αυτό, για να κάνουνε σε κάποιον τη ‘τιμή’ να γίνει πολίτης θα πρέπει να αποδείξει ότι είναι πιο Έλληνας από τους Έλληνες, μέσω ειδικών εξατομικευμένων εξετάσεων. Θα ήθελα πραγματικά να γίνουν οι εξετάσεις αυτές και σε όλους τους original Έλληνες, να έβλεπα ποιοι από όλους αυτούς χειρίζονται σωστά τη γλώσσα ή ξέρουν την Ελληνική ιστορία ή καλύπτουν τα οποιαδήποτε κριτήρια Ελληνικότητας που θέλουν να θεσπίσουν όλοι αυτοί που αντιτάχθηκαν στο Νόμο  3838.
Το αν ένα παιδί μεταναστευτικής καταγωγής  έχει δικαίωμα να είναι πολίτης της χώρας που γεννήθηκε και μεγάλωσε δεν έχει να κάνει με υποκειμενικά ή ‘αντικειμενικά’ κριτήρια ελληνικότητας. Εκτός και αν έχει εφεύρει κανείς το Ελληνόμετρο και δε μας το έχουνε πει ακόμα.

Ο Νόμος 3838 έδωσε το δικαίωμα στα παιδιά μεταναστευτικής καταγωγής να γίνουν πρώτα από όλα Πολίτες. Ισότιμοι πολίτες της χώρας στην οποία γεννήθηκαν ή /και μεγάλωσαν. Να γίνουν μέλη του Λαού, όχι του Έθνους. Πόσο δύσκολο είναι να το καταλάβουν αυτό μερικοί; Και ότι τα δικαιώματα οφείλουν να απορρέουν από την ιδιότητα του ατόμου ως πολίτη και όχι από την εθνική του ιδιότητα;
Το πόσο Έλληνας  ή Ελληνίδα είμαι εγώ, ή ο Νίκος, ή ο Ντόριαν, ή η Ζάχρα,  έχει να κάνει πρωτίστως με το τι σημαίνει για τον καθένα μας ξεχωριστά αυτή η περιβόητη ελληνικότητα, και όχι με τον τόπο καταγωγής των γονιών μας.

Αν Έλληνας είναι αυτός  που μιλάει για έθνος και φυλετική καθαρότητα, αν  Έλληνας είναι όποιος είναι λευκός , Χριστιανός Ορθόδοξος και μιλάει Ελληνικά, αν  Έλληνας  είναι όποιος τραγουδά τον εθνικό ύμνο, τραμπουκίζει μετανάστες, ή γνωρίζει (λέμε τώρα) την ιστορία της Ελλάδας, τότε εγώ προσωπικά έχω πρόβλημα. Γιατί αν Έλληνας σημαίνει όλα αυτά, εγώ ντρέπομαι που είμαι Ελληνίδα. Η μάλλον καλύτερα, δεν είμαι Ελληνίδα, γιατί δε θέλω να είμαι Ελληνίδα.

Για μένα Έλληνας είναι όποιος πονάει αυτή τη χώρα, όποιος γεννιέται ή/και μεγαλώνει εδώ και τη νιώθει κομμάτι του. Όποιος ονειρεύεται στα ελληνικά, γελάει στα ελληνικά, τσακώνεται στα ελληνικά. Όποιος θέλει να αλλάξουν πράγματα σε αυτή την κοινωνία και το παλεύει. Όποιος πιστεύει στη δημοκρατία και την ισότητα, και κάνει τα πιστεύω του πράξη. Όποιος αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα,  και βλέπει στον άλλο τον ίδιο του τον εαυτό. Όποιος είναι ενεργός πολίτης , μα πάνω από όλα άνθρωπος.

Γιατί για μένα αυτό σημαίνει να είμαι Ελληνίδα.

Θα ήθελα πολύ να μην είμαι μέσα στη μικρή μειοψηφία που σκέφτεται διαφορετικά. Θα ήθελα πάρα πολύ να συμμερίζονται περισσότεροι την άποψη μου. Παρόλα αυτά όμως, οι 13 δικαστές του ΣτΕ που υποστήριξαν τον Νόμο 3838, μου δίνουν την ελπίδα ότι ίσως τελικά να μην είμαστε και τόσο μειοψηφία.

Της Ανδρομάχης Παπαιωάννου, μέλους του Generation 2.0

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο  www.protagon.gr στις 9.02.2013
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.post&id=21957

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ



Σχετικά με την δημοσίευση της Απόφασης του ΣτΕ για την αντισυνταγματικότητα των διατάξεων του Νόμου 3838.


Την Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013 δημοσιεύθηκε η Απόφαση του ΣτΕ που είχε διαρρεύσει στον τύπο στις 13 Νοεμβρίου του 2012. Το ΣτΕ έκρινε αντισυνταγματικές τις διατάξεις του Νόμου 3838. 

Σύμφωνα με όσα αναφέρονται στην απόφαση του ΣτΕ,  η πλειοψηφία της Ολομέλειας έκρινε ότι προϋπόθεση για την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας , είναι η διαπίστωση ότι ο αιτούν είναι εμποτισμένος με τα ελληνικά ήθη , έθιμα και παραδόσεις -όσον αφορά τη κτήση της ιθαγένειας από τη γέννηση για τα τέκνα αλλοδαπών-, γεγονός το οποίο, υποτίθεται, δε διασφαλιζόταν από τον ν/3838. Επίσης, τα 6 χρόνια φοίτησης σε ελληνικό σχολείο για παιδιά αλλοδαπών τα οποία δεν γεννήθηκαν στη χώρα, δεν θεωρήθηκε αρκετά δυνατό αποδεικτικό στοιχείο για την ένταξη των παιδιών αυτών στην ελληνική κοινωνία. Αντισυνταγματική κρίθηκε επίσης από την πλειοψηφία της Ολομέλειας του ΣτΕ, και η συμμετοχή των επί μακρόν διαμενόντων αλλοδαπών στις τοπικές εκλογές.

Τα παιδιά μεταναστευτικής καταγωγής δεν είναι «πρόσωπα απροσδιορίστου προελεύσεως», όπως χαρακτηρίστηκαν εμμέσως πλην σαφώς  από την πλειοψηφία ων Δικαστών του ΣτΕ. Είναι άτομα που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα ή έχουν έρθει σε μικρή ηλικία, και έχουν ζήσει ολόκληρη τη ζωή τους στην Ελλάδα. Αυτό φάνηκε να το αναγνωρίζει η μειοψηφία των 13 Δικαστών, οι οποίοι καταδίκασαν τις ιδεολογικές αντιλήψεις της πλειοψηφίας περί έθνους κράτους το οποίο απειλείται από τους εν δυνάμει πολίτες του βάσει του ν/3838, δηλαδή, από τα παιδιά μεταναστευτικής καταγωγής.

Το γεγονός ότι η απόφαση του ΣτΕ στηρίχθηκε στην πλειοψηφία και όχι στην Ολομέλεια,  μπορεί να θεωρηθεί ενθαρρυντικό, από την άλλη όμως , εγείρει φόβους για το κατά πόσο τελικά ο νομοθέτης – αν και μοναδικός αρμόδιος σύμφωνα με το Σύνταγμα-, θα μπορέσει να εξασφαλίσει τη θεσμική συμμετοχή των παιδιών αυτών στην ελληνική κοινωνία. 

Ως Generation 2.0, εκφράζουμε την απογοήτευση μας τόσο για την Απόφαση του ΣτΕ, όσο και για την επικείμενη εφαρμογή της. Το δίκαιο του αίματος (jus sanguinis) δεν μπορεί να διέπει τους νόμους μιας κοινωνίας που θέλει να λέγεται δημοκρατική ,και πλέον, είναι και de facto διαπολιτισμική. Και η απόδειξη για αυτό είμαστε όλοι εμείς, φορείς της ελληνικής παιδείας, μέλη της ελληνικής κοινωνίας, αλλά ταυτόχρονα πολίτες δεύτερης κατηγορίας, με μοναδικό κριτήριο την καταγωγή των γονιών μας. 

Generation 2.0